...สวัสดีครับ ตอนนี้ผมเรียนอยู่ปี2 ที่คณะทันตแพทย์แห่งหนึ่ง อาจยาวหน่อย ถ้าใครขี้เกียจอ่าน แนะนำให้เริ่มอ่านที่ * ได้เลย
ผมเป็นคนค่อนข้าง sensitive และคิดมากกับสิ่งต่างๆพอสมควร ทั้งกับคนรอบตัวและตัวเอง โดยเฉพาะเรื่องความรัก ตั้งแต่ผมเข้ามหาวิทยาลัยมา ก็รู้สึกว่าเจอผู้หญิงเยอะมากมากเลยทีเดียว เพราะตอนประถมกับมัธยมผมเรียนชายล้วนมาตลอด แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกกลัวที่จะเข้าหาหรือจีบ เพราะผมก็เคยมีแฟนตอนมัธยม เอาละ..เข้าเรื่องดีกว่า เรื่องเริ่มตอนปี1 ตอนผมเข้ามาเรียนใหม่ๆ ผมบอกเลยว่าผมคิดที่จะหาแฟนอย่างจริงจังเลย ไม่รู้ว่าผมหมกมุ่นรึป่าวนะ แต่ผมก็แบบรู้สึกอยากมีคนอยู่ข้างๆแล้วรู้สึกพิเศษ ในช่วงแรกๆ มีคนเข้ามาในชีวิตเยอะมาก บางคนเหมือนจะใช่แต่ก็หายไป บางคนเรามองว่าไม่ใช่แต่เค้าดันเป็นฝ่ายเข้าหาเรา เอาง่ายๆ ความรักช่วงแรกๆตอนปี1ผม มันหาความลงตัวไม่ได้เลย ชอบใครก็อกหัก เค้ามาชอบก็ไม่ชอบเค้า เป็นแบบนี้มาตลอด แต่ต่อจากนนี้คือใจความสำคัญนะ....* ตลอดเวลาที่เรียนในคณะ ผมมีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง ชื่อธันย่า(สมมุตินะ) เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กมาก หน้าตาดูเนิร์ดๆนิดนึง แต่ก็มีมุมน่ารักเหมือนกัน ที่ผมเกริ่นมาตอนแรกว่าแบบเจอความรักมากมาย จีบมาก็เยอะ แต่ผมไม่เคยคิดจะชอบ ธันย่าเลย แต่กลายเป็นเพื่อนสนิทกันโดยไม่รู้ตัว และไม่ว่าผมจะผิดหวังกับใครมา ก็มีคนนี้ที่คอยอยู่ข้างๆผม แต่ผมก็ไม่รู้สึกว่าเค้าที่คนที่ใช่ จนมาถึงช่วงหนึ่ง คือช่วงวันวาเลนไทน์ปีที่แล้ว ผมมีความคิดอีกแบบขึ้นว่า แทนที่ผมจะตะเกียกตะกายตามหายความรักที่ฝันไว้ ผมควรเอาเวลามาทำดีกับคนที่เค้าเป็นห่วงเราและแคร์เราจะดีกว่ามั้ย ซึ่งก็คือธันย่า ทั้งๆที่ผมไม่รู้สึกชอบหรืออยากเป็นแฟนเลย แต่ผมกลับขอเธอเป็นแฟน แล้วเธอก็ตกลง.....เป็นการขอเป็นแฟนที่ผมรู้สึกงงๆกับตัวเองมาก ในช่วงแรกที่คบกัน เค้าดีกับผมมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนนั้นผมก็รู้สึกดีกับเค้าเพิ่มขึ้นและผมพยายามดูแลเค้าให้ดีที่สุด แต่พอผ่านไป ผมเป็นฝ่ายที่รู้สึกน้อยลงเรื่อยๆ จะพูดว่าหมดโปร์ก็ไม่เชิงเพราะผมไม่แน่ใจว่าผมมีโปร์ให้เค้าตั้งแต่แรกรึป่าว แต่เค้าก็ยังน่ารักและใส่ใจผมแบบที่ ผมคิดว่าชาตินี้ผมคงหาคนดีแบบนี้ไม่ได้แล้ว แต่ปัญหาคือใจผมมันไม่เคยมีเค้าอยู่เลย...คุณอ่านแบบนี้คุณคงบอกว่า อ่าว
นี่หว่าหลอกเขาอะ แต่ผมบอกเหตุผลที่คบกับเขาไปแล้ว คือผมเหนื่อยที่จะหาความรักแล้ว เลยอยากลองดูแลคนข้างๆดู ซึ่งแรกๆมันก็เวิร์ก แต่พอนานเข้า ผมรู้สึกว่าผมต้องฝืนตัวเองทำ และผมก็ไม่กล้าบอกเลิกเค้า เพราะเหตุผลเดิมอีกอะ คือเค้าดีกับผมมากๆ แต่จนวันหนึ่ง ผมคิดว่าผมไม่ควรฝืนต่อไป ผมจึงบอกเลิกเค้าประมาณช่วงกลางๆปีที่แล้ว แน่นอนเค้าก็เสียใจ ผมก็เสียใจในความรู้สึกที่ผมไม่ควรรู้สึก แต่ยังดีที่เค้าเข้าใจเหตุผลของผม เราเลยเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม จนถึงวันนี้เราเป็นเพื่อนกันได้ และที่ยิ่งไปกว่านั้น เรากลับมาคุยกันอีกในสถานะอะไรก็ไม่รู้ เพื่อนก็ไม่เชิง แต่มันกลับกลายเป็นช่วงตอนปี1 ที่ผมยังเป็นเพื่อนสนิทกับเขา และตอนนี้กำลังจะครบ 1 ปีจากวาเลนไทน์ปีที่แล้ว ผมจึงอยากรู้ความเห็นจากเพื่อนๆว่า “คนเราแค่ทำดีต่อกัน แต่ไม่รู้สึกพิเศษต่อกัน มันจะรักกันได้มั้ย”?
คนที่ใช่จำเป็นต้องรู้สึกดี หัวใจเต้นแรง มีความสุขเวลาอยู่กับเขามั้ยครับ?
ผมเป็นคนค่อนข้าง sensitive และคิดมากกับสิ่งต่างๆพอสมควร ทั้งกับคนรอบตัวและตัวเอง โดยเฉพาะเรื่องความรัก ตั้งแต่ผมเข้ามหาวิทยาลัยมา ก็รู้สึกว่าเจอผู้หญิงเยอะมากมากเลยทีเดียว เพราะตอนประถมกับมัธยมผมเรียนชายล้วนมาตลอด แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกกลัวที่จะเข้าหาหรือจีบ เพราะผมก็เคยมีแฟนตอนมัธยม เอาละ..เข้าเรื่องดีกว่า เรื่องเริ่มตอนปี1 ตอนผมเข้ามาเรียนใหม่ๆ ผมบอกเลยว่าผมคิดที่จะหาแฟนอย่างจริงจังเลย ไม่รู้ว่าผมหมกมุ่นรึป่าวนะ แต่ผมก็แบบรู้สึกอยากมีคนอยู่ข้างๆแล้วรู้สึกพิเศษ ในช่วงแรกๆ มีคนเข้ามาในชีวิตเยอะมาก บางคนเหมือนจะใช่แต่ก็หายไป บางคนเรามองว่าไม่ใช่แต่เค้าดันเป็นฝ่ายเข้าหาเรา เอาง่ายๆ ความรักช่วงแรกๆตอนปี1ผม มันหาความลงตัวไม่ได้เลย ชอบใครก็อกหัก เค้ามาชอบก็ไม่ชอบเค้า เป็นแบบนี้มาตลอด แต่ต่อจากนนี้คือใจความสำคัญนะ....* ตลอดเวลาที่เรียนในคณะ ผมมีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง ชื่อธันย่า(สมมุตินะ) เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กมาก หน้าตาดูเนิร์ดๆนิดนึง แต่ก็มีมุมน่ารักเหมือนกัน ที่ผมเกริ่นมาตอนแรกว่าแบบเจอความรักมากมาย จีบมาก็เยอะ แต่ผมไม่เคยคิดจะชอบ ธันย่าเลย แต่กลายเป็นเพื่อนสนิทกันโดยไม่รู้ตัว และไม่ว่าผมจะผิดหวังกับใครมา ก็มีคนนี้ที่คอยอยู่ข้างๆผม แต่ผมก็ไม่รู้สึกว่าเค้าที่คนที่ใช่ จนมาถึงช่วงหนึ่ง คือช่วงวันวาเลนไทน์ปีที่แล้ว ผมมีความคิดอีกแบบขึ้นว่า แทนที่ผมจะตะเกียกตะกายตามหายความรักที่ฝันไว้ ผมควรเอาเวลามาทำดีกับคนที่เค้าเป็นห่วงเราและแคร์เราจะดีกว่ามั้ย ซึ่งก็คือธันย่า ทั้งๆที่ผมไม่รู้สึกชอบหรืออยากเป็นแฟนเลย แต่ผมกลับขอเธอเป็นแฟน แล้วเธอก็ตกลง.....เป็นการขอเป็นแฟนที่ผมรู้สึกงงๆกับตัวเองมาก ในช่วงแรกที่คบกัน เค้าดีกับผมมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนนั้นผมก็รู้สึกดีกับเค้าเพิ่มขึ้นและผมพยายามดูแลเค้าให้ดีที่สุด แต่พอผ่านไป ผมเป็นฝ่ายที่รู้สึกน้อยลงเรื่อยๆ จะพูดว่าหมดโปร์ก็ไม่เชิงเพราะผมไม่แน่ใจว่าผมมีโปร์ให้เค้าตั้งแต่แรกรึป่าว แต่เค้าก็ยังน่ารักและใส่ใจผมแบบที่ ผมคิดว่าชาตินี้ผมคงหาคนดีแบบนี้ไม่ได้แล้ว แต่ปัญหาคือใจผมมันไม่เคยมีเค้าอยู่เลย...คุณอ่านแบบนี้คุณคงบอกว่า อ่าว